ترانسمیتر گاز | احتراقی

فرستنده های گاز شامل یک محفظه ، سنسور و وسایل الکترونیکی هستند که سیگنال را از سنسور گاز به سیگنال خروجی آنالوگ تبدیل می کنند. خروجی های برق برای فرستنده های گاز شامل جریان آنالوگ ، ولتاژ آنالوگ و فرکانس است. سطوح جریان آنالوگ مانند 4 - 20 میلی آمپر برای ارسال سیگنال در مسافت های طولانی مناسب است. به طور معمول ، یک جریان متناسب با اندازه گیری به مدار خروجی تحمیل می شود. بازخورد برای ارائه جریان مناسب بدون در نظر گرفتن نویز و امپدانس خط استفاده می شود. خروجی های ولتاژ آنالوگ توابع ساده و معمولاً خطی اندازه گیری هستند. فرکانس یا خروجی تعدیل شده برای فرستنده های گاز شامل تعدیل دامنه (AM) ، تعدیل فرکانس (FM) ، امواج سینوسی و قطارهای پالس می باشد.

کارکرد سنسور گاز

سنسور گاز (دتکتور گازی) گازهای موجود در یک محیط را شناسایی ، نظارت یا تجزیه و تحلیل می کنند. آشکارسازها شرایط خارج از پارامترهای عادی عملکرد را حس می کنند و هنگامی که این شرایط نقض شود، هشدار داده می شود. ترنسمیتر و نمایشگر گاز  یا مانیتورها نیز به صورت هشدار دهنده تنظیم شده اند ، اما وظیفه آنها این است که تعیین کنند کدام گازها در جریان اندازه گیری شده و در چه مقدار وجود دارند. تجزیه و تحلیل تجزیه و تحلیل آنچه پیدا شده است ، اطلاعات را ثبت می کند و می تواند آن را در رایانه بارگیری کند که در آن تجزیه و تحلیل و نگهداری بیشتر می تواند انجام شود. ترنسمیتر و نمایشگر گاز صنعتی یا به عبارتی دیگر تمام  تجهیزات گازی گاهی اوقات فقط یک گاز را حس می کنند و یا انواع دیگر گازها را با یک دستگاه حس می کنند.

آشکار ساز گاز ثابت

تشخیص گاز ثابت چیست؟

سیستم های تشخیص گاز ثابت با هدف ارائه حفاظت مداوم ، مساحت و پرسنل به صورت شبانه روزی نصب می شوند. این سیستم های تشخیص به منظور هشدار به کارگران در مورد خطر احتمالی مسمومیت در معرض گازهای سمی ، خفگی ناشی از کمبود اکسیژن یا انفجار ناشی از گازهای قابل احتراق طراحی شده است.

خطر گاز

خطر گاز را می توان به سه شکل یافت :

1. کاهش اکسیژن
2. سمیت  
3. گازهای قابل انفجار

کاهش اکسیژن می تواند در جایی اتفاق بیفتد که امکان وجود غلظت بالای گاز به غیر از هوای محیط وجود دارد. حتی گازهای غیر منفجره یا غیر سمی می توانند هوای محیط را به اندازه کافی جابجا کنند تا سطح اکسیژن را تا حدی کاهش دهند که ورود اپراتور برای آنها ناامن باشد. یک خطر خاص در مناطقی است که مخازن ذخیره گاز در یک فضای محدود قرار دارند که دسترسی به آنها نادر است اما مورد نیاز است ، یعنی اتاق دیگ بخار. گازهای سمی می توانند به اشکال مختلف وجود داشته باشند ، ارزیابی خطر تمام گازهای سمی را که ممکن است ایجاد شوند ، مشخص می کند ، هر گاز سمی دارای محدودیت قرار گرفتن در معرض توسط HSE با سند EH40 است. در ناحیه ای که احتمال انتشار گازهای سمی در جو وجود دارد ، باید سنسور خاصی برای نظارت بر این گاز وجود داشته باشد و قبل از تجمع غلظت از حد مجاز ، باید هشدار دهد.

سوء تفاهم رایج این است که از سنسور اکسیژن برای نظارت بر گازهای سمی با این فرض که هنگام جابجایی اکسیژن هشدار می دهد، استفاده شود. یک سنسور اکسیژن معمولی دارای وضوح 0.1٪ حجم است. هنگامی که غلظت 0.1٪ حجم یا 1000ppm وجود داشته باشد ، این امر هشدار می دهد. این یک روش مناسب برای تشخیص گازهای سمی نیست زیرا بسیاری از گازها در غلظت های زیر 1000ppm سمی هستند. گازهای منفجره با استفاده از حسگرهای IR (مادون قرمز) یا کاتالیزوری کنترل می شوند. بسیاری از گازها در غلظت مناسب می توانند منفجره باشند ، بنابراین هر دو فناوری می توانند تعدادی از گازهای قابل انفجار را تشخیص دهند ، با این حال ، حساسیت های متفاوتی برای گازهای مختلف ایجاد می کنند. ارزیابی ریسک باید تمام گازهای احتمالی انفجار را شناسایی کند ، سپس گاز با کمترین LEL (حد انفجار پایین) به عنوان گاز هدف شما انتخاب شود. این اغلب متان یا پنتان است. به طور معمول سیستم ثابت باید در 50٪ LEL زنگ بزند. متان در غلظت 5 درصد حجم انفجاری است. بنابراین LEL باید روی 2.5٪ vol تنظیم شود. که معادل 50 درصد LEL آن است.

مزایای تشخیص گاز ثابت

1. حفاظت
2. نظارت مستمر
3. بازده سرمایه گذاری
4. کاهش نگهداری و تعمیرات

انواع اندازه گیری

هنگام تجزیه و تحلیل گازها ، هفت نوع اندازه گیری اساسی وجود دارد. درصد LEL یا حد انفجاری پایین تر یا حد قابل اشتعال کمتر (LFL) یک گاز قابل احتراق به عنوان کوچکترین مقدار گازی است که هنگام مخلوط شدن با هوا (یا اکسیژن) و اشتعال از شعله خود انتشار دهنده پشتیبانی می کند. در سیستم های تشخیص گاز ، مقدار گاز موجود بر حسب٪ LEL مشخص می شود: 0٪ LEL یک اتمسفر بدون گاز قابل احتراق و 100٪ LEL اتمسفری است که در آن گاز در حد قابل اشتعال پایینی قرار دارد. رابطه بین٪ LEL و٪ از نظر حجم از گاز به گاز متفاوت است. اندازه گیری دیگر درصد حجم است که مقدار گاز خاصی را در نمونه اندازه گیری می کند. اندازه گیری ردیابی معمولاً در واحد ppm یا ppb داده می شود. میزان نشت و مصرف را نیز می توان اندازه گیری کرد ، همچنین چگالی گاز و علامت یا طیف ، که امضای طیفی گازهای موجود است.

مشخصات فنی

مشخصات ابزارهای گازی این است که ابتدا نوع گاز مورد نیاز برای سنجش چیست و دوم اینکه دستگاه به چند کانال نیاز دارد تا از طریق آن حس کند. این می تواند برای انواع مختلفی از سنسورهای گاز ، سنسورهای اضافی برای یک گاز یا برای قرار دادن سنسور در سراسر یک مکان برای نمونه برداری در بسیاری از نقاط مختلف باشد. سایر عوامل مورد توجه عبارتند از زمان پاسخگویی ، حداکثر فاصله از نشتی که آشکارساز می تواند گازها را تشخیص دهد و سرعت جریان از طریق سنسور.

انواع

ابزارهای گاز می توانند آشکارساز ، مانیتور یا آنالیز باشند. یک آشکارساز گاز موقعیت های خارج از پارامترهای عادی عملکرد را تشخیص می دهد. این دستگاه به منظور هشدار این وضعیت تنظیم شده است و نشت یاب های گاز را نیز پوشش می دهد. یک مانیتور برای هشدار و تعیین گازهایی که وجود دارد و در چه مقادیری تنظیم شده است. یک تحلیلگر آنچه را که پیدا شده است تجزیه و تحلیل می کند ، اطلاعات را ثبت می کند و توانایی بارگیری در رایانه را برای تجزیه و تحلیل بیشتر دارد. این ابزارها معمولاً می توانند دستگاه های قابل حمل بزرگتر یا ابزارهای دائمی نصب شده باشند.آنها چهار هدف اصلی دارند: نظارت بر نوردهی شخصی ، نظارت بر کیفیت هوا ، نظارت بر فضای محدود و نظارت بر فرآیند گاز.

امکانات

ویژگیهای عمومی موجود برای ابزارهای گاز می تواند شامل اندازه گیری دما و رطوبت ، پمپ نمونه برداری خارجی یا داخلی ، نمونه های قابل تعویض، تنظیمات زنگ هشدار ، عملکرد کنترل کننده ، خود کالیبراسیون ، ذخیره یا ثبت اطلاعات و قابلیت استفاده در محیط های خطرناک باشد.

استانداردها

آشکارسازها ، مانیتورها و آنالیزهای گاز ممکن است بر اساس استانداردهای مختلف تولید ، آزمایش و استفاده شوند. استانداردهای نمونه عبارتند از:

1. IEC 60079-29 - الزامات عملکرد آشکارسازها برای گازهای قابل اشتعال
2. ISA 92.00.01 - الزامات عملکرد برای آشکارسازهای گاز سمی
3. UL 1484 - آشکارسازهای گاز مسکونی